حافظ

نـماز شـام غـریـبــــــان چـو گـریـه آغـازم

بـه مـویـه های غریـبـــانه قـصّـه پـــردازم

بـه یـاد یـار و دیـار آنـچُـنـان بـگــــریـم زار

که از جـهـان ره و رسـم سـفـر بـرانـدازم

مـن از دیـار حـبـیـبـم ، نـه از بـلاد غریـب

مـُهـَیـْمـِنـا ! به رفیـقـان خود رسان بـازم  

خدای را مـددی ! ای رفـیـق ره ، تـا مـن

بـه کـوی مـیـکـده دیـگـر عـَلـَم بـر افـرازم

خـرد ز پـیـری مـن کی حسـاب بـرگـیــرد

که بـاز بـر صـنـمی طـفـل عشق می‌بـازم

بـجـز صـبـا و شـمـالـم نمی‌شنـاسد کـس

عـزیـز مـن ! که بـجـز بـاد نیست دمسازم

هـوای مـنــزل یـار ، آب زنـدگانی مـاسـت

صـبـا بـیـــار نـسیـمــی ز خـاک شـیــرازم

سـرشکم آمد و عیـبـم بـگـفـت روی به روی

شکایـت از که کـنـم ؟ خـانـگی‌ست غـمـّازم

ز چنـگ زهـره شنـیـدم که صـبـحـدم می‌گـفـت

غـلام حـافــظ خـوش لـهـجـه‌ی خـوش آوازم